تفال به حافظ امروز سه شنبه 15 فروردین 1402
به گزارش همه ایده های جدید ، فال گرفتن از آثار ادبی، از باور های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می بردند بهره ای از کلام حق دارند رجوع می شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما به جای مانده است.

چو باد، عزمِ سرِ کویِ یار خواهم کرد
نفس به بویِ خوشش مُشکبار خواهم کرد
به هرزه بی می و معشوق عمر می گذرد
بِطالتم بس از امروز کار خواهم کرد
هر آبروی که اندوختم ز دانش و دین
نثارِ خاکِ رهِ آن نگار خواهم کرد
چو شمعِ صبحدمم شد ز مهر او روشن
که عمر در سر این کار و بار خواهم کرد
به یادِ چشم تو خود را خراب خواهم ساخت
بنایِ عهدِ قدیم پایدار خواهم کرد
صبا کجاست؟ که این جانِ خون گرفته چو گُل
فدای نَکهَتِ گیسویِ یار خواهم کرد
نفاق و زَرق نبخشد صفایِ دل حافظ
طریقِ رندی و عشق اختیار خواهم کرد
توضیح لغت: بطالت: به فتح اول بیکارگی و معطل ماندن /نکهت: بوی خوش/ زرق: به فتح اول به معنی ریا و تزویر و دروغ و مکر
تفسیر عرفانی:
عاشقان درگاه دوست که واله و سرگردان درگاه محبوبند به سرعت در وادی عشق طی طریق می نمایند. هر آنچه از نیکی به دست آورده اند نثار کوی دوست می سازند و همیشه در سر پیمان ازلی و ابدی شان با حضرت دوست باقی می مانند.
تعبیر غزل:
در هر کاری خوب به عاقبت آن فکر کن و یود و زیان آن را در نظر بگیر. شخصی میخواهد تمام زندگی تو را به تاراج ببرد، از این رو به حیله های مختلفی متوسل می گردد تا شما را فریب دهد. مراقب خود باش و با او کمتر همنشینی کن.
منبع: فرارو